Hoe ik leerde leven met mijn verzakking
Ik weet nog hoe verward ik me voelde toen ik doorhad wat er aan de hand was. Het klonk zo zwaar: een verzakking. Alsof ik ineens oud was, kapot misschien zelfs. Maar het leven gaat door — en ik moest leren hoe ik daarmee omga, elke dag opnieuw.
Niet altijd pijn, wél altijd aanwezig
Misschien herken je dit ook: het is niet dat ik constant pijn heb. Maar het zit er wel. Dat gekke gevoel van druk of iets dat ‘zakt’ als ik te veel heb gedaan. Even naar de winkel, kinderen optillen, sporten… alles werd een afweging. Soms ging ik toch, soms bleef ik thuis. Niet uit angst, maar omdat m’n lijf het vroeg.
Het zit ook in je hoofd
Wat ik onderschat had, was hoe mentaal het is. Ik voelde me zwakker. Minder vrij. Alsof ik rekening moest houden met iets waar niemand iets van zag. En daar voelde ik me soms schuldig over — “stel je niet aan”, dacht ik dan. Maar dat sloeg nergens op. Dit is echt. Het vraagt iets van je, elke dag weer.
Kleine aanpassingen, groot verschil
Ik ben geen type voor grote schema’s of ingewikkelde oefeningen, maar ik heb geleerd om te luisteren naar mijn lichaam. Niet tillen als het niet hoeft. Even gaan liggen als het zakt. En ja — die paar simpele bekkenbodemoefeningen? Die helpen. Vooral als ik ze niet oversla. Het zit hem in kleine gewoontes die je met zachtheid volhoudt.
Je hoeft het niet te verstoppen
Lang heb ik er met niemand over gepraat. Zelfs niet met vriendinnen. Het voelde kwetsbaar, gênant bijna. Tot ik het toch een keer noemde — en zij meteen zei: “Hé, dat heb ik dus ook.” Wat een opluchting. Sindsdien weet ik: we zijn met veel meer dan we denken. En hoe opener we erover praten, hoe minder het ons afzondert.
Een verzakking bepaalt niet wie je bent.
Je bent nog steeds jij. Krachtig, gevoelig, wijs. En elke dag dat je goed voor jezelf zorgt, schrijf je een ander verhaal dan alleen dat medische etiket. Je leeft, met alles wat daarbij hoort. Dat is moedig. Dat is genoeg.